Marc Putman - personenhulpverlener

Tjee…. Dat zijn er tienduizenden geweest. Ik doe dit werk 30 jaar. Ben hier in 1986 begonnen. Sindsdien heb ik veel mensen gesproken maar niet iedereen kunnen helpen. Soms krijgen we hulpvragen die echt niet verzekerd zijn.

Dan kan je niet meer zijn dan een luisterend oor. Mijn insteek is om iedere klant - zo noem ik hulpvragers - te helpen. Ook als er geen verzekeringspolis is, kijk ik wat wel kan. Ik probeer net even verder te gaan dan wat klanten van de Alarmcentrale verwachten.

Ik sprak net een vrouw wiens dochter in IJsland in de problemen is geraakt. De dochter moet geholpen worden maar ik vraag ook even aan moeder hoe het met haarzelf gaat. Gewoon uit betrokkenheid. Daar was ze erg door verrast. Het gaat om de dochter toch? Maar een beetje steun kon moeder ook goed gebruiken.

Werken op de Alarmcentrale is voor mij geen roeping geweest. Ik heb nooit geweten wat ik wilde worden ‘als ik groot zou zijn’. (lacht) Eigenlijk weet ik het nog steeds niet. Toen ik van het VWO kwam, ben ik na mijn militaire dienst over de wereld gaan zwerven. Heb bijvoorbeeld op een booreiland gewerkt. Het gras was altijd ergens groener. Bij de ANWB ben ik hulpverlener geworden, en ik voel me intussen ook zo. Het is mij op het lijf geschreven.

Een advertentie in de krant waarin letterlijk werd gezocht naar een ANWB-hulpverlener. Daar heb ik heel impulsief op gereageerd. Ik zocht een echte baan en het leek me wel wat. In het begin viel het me knap tegen: een vrijbuiter die tussen vier muren terecht kwam.

Ja. Gaandeweg heb ik ontdekt waarom ik zo goed bij dit werk en deze organisatie pas. Ik zie mezelf als mensgericht en ben breed geïnteresseerd. Zeggen wat je doet en doen wat je zegt: dat is echt wie ik ben en wat ook erg bij het werk van de Alarmcentrale past. Het is heel zelfstandig werk. De telefoon blijft rinkelen en de lijnen zijn kort. Je krijgt veel vrijheid om zelf je werk te organiseren.

Ik ben vaak degene die het verschil maakt voor de klant. Het gaat over ziek, zwak, misselijk en soms dood. Ik ben de hele dag bezig om dingen voor elkaar te krijgen waardoor mensen iets verder komen. Dat is mooi werk. Je informeert mensen over de stappen die gezet gaan worden en neemt ze mee in het proces. Het gaat ergens over. En dat alles… doe je gewoon met de telefoon.

Doe ik dit werk nog steeds. Er werken hier gewoon hele leuke mensen. En iedere dag heb ik contact met echte mensen die echt geholpen moeten worden. Daar stop ik niet meer mee. Mensen helpen, vind ik betekenisvol. Ik ben hier op m’n plek.